بسی شب با مهی بودم کجا شد آن همه شبها

کنون هم هست شب لیکن سیاه از دود یاربها

خوش آن شبها که پیشش بودمی که مست و گه سرخوش

جهانم میشود تاریک چون یاد آرم آن شبها

همی کردم حدیث ابرو و مژگان او هردم

چو طفلان سورهٔ نون والقلم خوانان به مکتبها

چه باشد گر شبی پرسد که در شبهای تنهایی

غریبی زیر دیوارش چگونه می کند تنها

بیا ای جان هر قالب که تا زنده شوند از سر

بکویت عاشقان کز جان تهی کردند قالبها

مرنج از بهر جان خسرو اگر چه می کشد یارت

که باشد خوب رویان را بسی زین گونه مذهبها